De vijf belangrijkste organen die spijsverteringssappen afscheiden zijn de speekselklieren, maag, pancreas, lever en dunne darm. Elk van deze organen synthetiseert zijn mengsel van spijsverteringssappen die voedsel afbreekt in kleinere stukjes die in het lichaam kunnen worden opgenomen.
Speekselklieren
De belangrijkste speekselklieren bevinden zich in de wangen, onder de tong en rond de kaak. Ze scheiden elke dag ongeveer 1 liter speeksel af. Amylase, ook wel ptyaline genoemd, is een enzym in speeksel dat zetmeel of complexe koolhydraten afbreekt - zoals brood, rijst en aardappelen. Lysozyme is een ander speekselenzym, dat helpt om de mond vrij van bacteriën te houden. Speeksel bevat ook slijm, dat het voedsel bedekt en waardoor elke beet soepel door het spijsverteringskanaal kan reizen.
Maag
De maag, een belangrijk orgaan voor de spijsvertering, produceert maagsap dat bestaat uit zoutzuur, water en enzymen. Zoutzuur werkt samen met het belangrijkste maag-enzym pepsine om de vertering van eiwitrijke voedingsmiddelen zoals eieren, vlees en tofu te bevorderen. De productie van zuur wordt verhoogd door een hormoon dat gastrine wordt genoemd, dat wordt aangemaakt door specifieke cellen in de maag. De maag produceert ook maaglipase, wat helpt bij het verteren van vetten. Intrinsieke factor, een enzymachtige verbinding die de dunne darm helpt vitamine B12 te absorberen, wordt ook in de maag geproduceerd.
Alvleesklier
De alvleesklier is een bladvormig orgaan dat onder de maag ligt. Het scheidt sappen af die rijk zijn aan enzymen die de 3 belangrijkste energie-voedingsstoffen kunnen verteren - koolhydraten, vetten en eiwitten. Pancreasensap bevat ook grote hoeveelheden natriumbicarbonaat, dat het zuur uit de maag neutraliseert en de omgeving optimaliseert zodat deze enzymen werken. Pancreas enzymen doen het grootste deel van de vetvertering en scheiden pancreaslipase, esterase en fosfolipase af, die chemisch complexe vetten afbreken in eenvoudige, gemakkelijk opneembare vetten. Evenzo breken trypsine en carboxypolypeptidase eiwitten af en breekt pancreasamylase koolhydraten af.
Lever
De lever produceert een groenachtig sap genaamd gal, dat wordt opgeslagen en geconcentreerd door de galblaas. Na een vetrijke maaltijd, zoals een maaltijd met kaas, room of spek, hebben de vetten van het voedsel de neiging om aan elkaar te plakken om grote vetbollen te vormen. Deze zijn te groot voor de enzymen om aan te werken, zodat het vet door het lichaam kan worden opgenomen. Gal werkt als zeep, verbreekt de bindingen die deze bollen bij elkaar houden en verandert ze in kleine bolletjes die gemakkelijk door het lichaam worden opgenomen. Gal is geen enzym, maar is wel essentieel voor de werking van de vetverterende enzymen.
ingewanden
Terwijl het spijsverteringsproces in de mond en maag begint, krijgt de spijsvertering momentum wanneer voedsel de dunne darm binnenkomt. Dit is waar secreties van de alvleesklier, lever en dunne darm het grootste deel van het spijsverteringswerk doen. De voering van de dunne darm is bedekt met kleine vingerachtige extensies genaamd villi - waar voedingsstoffen worden opgenomen in het bloed. De uiteinden van villi hebben veel enzymen die eiwitten, koolhydraten en vet verteren, zoals peptidasen, disaccharidasen en darmlipasen. Enzymen die eenvoudige suikers verteren, worden hier ook uitgescheiden, zoals lactase en sucrase. De diepe ruimtes tussen de villi worden crypten genoemd, die slijm, bicarbonaat en water afscheiden. Naast deze afscheidingen produceren de cellen van de dunne darm ook hormonen, zoals secretine en cholecystokinine, die de andere organen stimuleren om hun spijsverteringssappen vrij te geven.
