Mike Tyson was een van de meest woeste en zwaarste zwaargewicht jagers in de geschiedenis van het boksen. Hoewel Tyson later in zijn carrière talloze problemen binnen en buiten de ring zou hebben, trainde hij rigoureus terwijl hij de boksladder opliep.
Krachttraining
Mike Tyson begon als tiener voor de ring te trainen. Nadat zijn moeder stierf toen hij 16 was, werd Tyson een student van bokstrainer Cus D'Amato, die eerder zwaargewicht kampioen Floyd Patterson en vele andere jagers had getraind. Hij zag snel het enorme potentieel van Tyson en werd de vervangende vader van Tyson. Hij plaatste hem ook op een zwaar trainingsschema. Een van de elementen was krachttraining. Tyson volgde een regime met 2.000 situps, 500 dips, 500 press-ups en 500 schouderophalen met een barbell van 30 kg. Tyson volgde dit regime zeven dagen per week.
Snelheid en duurtraining
Zoals de meeste jagers, deed Tyson de volgende ochtend hardlopen voordat hij naar de sportschool ging om te werken aan zijn krachttraining en boksvaardigheden. Hij rende dagelijks drie mijl om uithoudingsvermogen op te bouwen. Voordat hij echter zijn lange run deed, deed hij interval sprints en plyometrische boxspringen. De interval sprints hielpen bij het opbouwen van snelheid en snelheid, evenals uithoudingsvermogen en het boxspringen hielp bij het opbouwen van de kracht die zich manifesteerde in Tysons ponsen.
sparring
Tyson scheidde zich van andere boksers met het sparringwerk dat hij deed terwijl hij zich op een gevecht voorbereidde. De meeste jagers sparen twee of drie dagen in de zes weken voorafgaand aan een gevecht. Tyson deed dagelijks dubbele sessies van sparren. Hij zou halverwege de dag 10 rondes sparren met verschillende sparringpartners en later in de middag nog 4 tot 6 rondes doen. Het grootste probleem dat Tyson had toen zijn talent zich ontwikkelde, was het vinden van voldoende sparringpartners. Naarmate hij vaardiger en explosiever werd in de ring, verwondde hij sparringpartners met zijn stoten en veel vechters vreesden met hem de ring in te gaan.
Latere jaren
Veel vechtfans waren gebiologeerd door de neiging van Tyson om knock-outs op een consistente basis af te leveren. Ze dachten dat hij gewoon van nature begaafd was en dat hij in de ring kon stappen en zijn kracht kon tonen wanneer hij maar wilde. Tyson behaalde 37 opeenvolgende overwinningen om zijn carrière te beginnen, maar beginnend met zijn knock-outverlies tegen James "Buster" Douglas in 1990 stapte Tyson terug van zijn rigoureuze trainingsmethoden. Door zichzelf niet in de training te duwen toonde Tyson kwetsbaarheid in de ring die tegenstanders als Douglas, Lennox Lewis en Evander Holyfield uitbuitten.
