Het hart is een spierorgaan dat buitengewoon gevoelig is voor verstoringen in de elektrolytenbalans. Dit komt omdat elektrolyten nodig zijn om de elektrische activiteit van het hart te behouden. Elektrolyten worden normaal uit het dieet verkregen en worden onder normale omstandigheden door de nieren in de juiste porties in het bloed gehouden. Sommige aandoeningen kunnen de ene of de andere elektrolyt uitputten, het evenwicht verstoren en de elektrische activiteit van het hart beïnvloeden. Dit veroorzaakt veranderingen in de hartfunctie.
Hartslag
Het hart is een mechanische pomp die klopt met een snelheid of ritme dat wordt geregeld door elektrische activiteit. De elektrische regeling is afkomstig van zowel het autonome zenuwstelsel als het eigen intrinsieke zenuwnetwerk. De neurale controle van het hart en de individuele hartspieren zelf worden beïnvloed door verschillende factoren. Een belangrijke factor is het niveau van elektrolyten in het bloed. Elektrolyten helpen het normale hartritme te handhaven, maar kunnen ook problemen veroorzaken, zoals onregelmatige hartslagen, wanneer de elektrolyten niet in optimale concentraties zijn. Een afwijking van het hartritme wordt hartkloppingen genoemd of het gevoel van onregelmatige hartslagen.
Functie van elektrolyten
Elektrolyten zijn stoffen die, wanneer ze in water worden geplaatst, een elektrische lading kunnen dragen. Elektrolyten zijn vereist voor bijna elke fysiologische functie, zoals het handhaven van de waterbalans in cellen, het maken van enzymen en het creëren van energie. Twee van de belangrijkste elektrolyten voor celfunctie zijn kalium en natrium, volgens het "Textbook of Physiology." Hun relatieve verhoudingen in het bloed worden geregeld door de nieren. Ook hebben verschillende celtypen hun eigen individuele regelmechanismen om deze twee elektrolyten in een relatief relatief evenwicht te houden. Dit evenwicht is vooral belangrijk in bepaalde weefsels die afhankelijk zijn van elektrische activiteit om goed te functioneren. Het hart is buitengewoon gevoelig voor de elektrolytenbalans, omdat het ritme elektrisch wordt geregeld.
Kalium
Alle elektrolyten zijn belangrijk voor het handhaven van de normale hartfunctie. "The Encyclopedia of Surgery" merkt op dat kalium bijzonder belangrijk is omdat kleine verschillen in de relatieve niveaus van serumkalium en andere elektrolyten, zoals natrium en magnesium, een enorm effect kunnen hebben op het hartritme. De kaliumconcentratie beïnvloedt zowel het elektrische systeem van het hart als de hartspier rechtstreeks. Volgens de Pediatric Critical Care Medicine, wanneer de serumconcentraties van kalium onder 3, 5 mEq per liter dalen, beginnen hartcellen elektrisch onstabiel te worden. Wanneer de serumwaarden van kalium lager worden, 2, 5 mEq per liter, wat als ernstige hypokaliëmie wordt beschouwd, kan het elektrische effect op het hart gevaarlijk zijn.
hartkloppingen
Een overmaat van een of andere elektrolyt kan een verschuiving veroorzaken in de relatieve hoeveelheden elektrolyten die nodig zijn om cellen elektrisch actief te houden. Elektrolytovermaat kan ongelijkheden veroorzaken tussen de interne en externe elektrische lading van een cel, wat resulteert in een elektrische storing over het celmembraan. Het verwijderen van elektrolyt, zoals bij diarree, of het toevoegen van elektrolyten, zoals bij een hoog magnesiumdieet, kan ook ingrijpende gevolgen hebben voor elektrisch bestuurde organen zoals het hart. Kaliumtekort, hypokaliëmie genoemd, kan ook het elektrische systeem van het hart hartkloppingen veroorzaken. Dit gebeurt meestal met ernstige hypokaliëmie. Evenzo kan te veel kalium of hyperkaliëmie ervoor zorgen dat het hart fibrilleert, wat betekent dat het elektrische systeem van het hart niet synchroon loopt, wat snelle en onregelmatige slagen veroorzaakt. Om het normale ritme te herstellen, vervangt u de kaliumelektrolyt hetzij intraveneus of door orale toediening. Andere elektrolyten, zoals natrium, chloride, magnesium en calcium, moeten worden gecontroleerd om een goed evenwicht met kalium te waarborgen.
