Invoering
Hoewel het ademhalingsproces vrij complex is, is het in principe het proces van het uitwisselen van koolstofdioxide voor zuurstof. De ademhalingssnelheid is het aantal ademhalingen per minuut. De manier waarop het ademhalingssysteem reageert op oefeningen varieert van persoon tot persoon, en ook door de activiteit die wordt uitgevoerd. Andere factoren, waaronder cardiovasculaire fitheid, huidige gezondheidstoestand, leeftijd en zelfs geslacht, beïnvloeden de ademhalingssnelheid zowel tijdens rust als tijdens inspanning.
Onbeweeglijk
In rust samentrekken het middenrif en de intercostale spieren (spieren tussen de ribben) en zetten ze uit met elke ademhaling. Elke ademhaling zet uit en trekt de borstholte samen, de ruimte tussen de ribben en de wervelkolom. Tijdens het inademen neemt het volume van de borstholte toe naarmate lucht in de longen stroomt. Wanneer de lucht wordt uitgestoten, neemt het volume af naarmate de lucht uit de longen wordt geperst. Bij elke ademhaling wordt lucht in de longen gebracht en worden zuurstof en kooldioxide uitgewisseld. Zuurstof wordt meegesleurd op de rode bloedcellen en koolstofdioxide wordt uitgestoten in de lucht. De uitwisseling van deze twee gassen vindt plaats zonder veel fanfare wanneer het lichaam in rust is. Wanneer de behoefte aan zuurstof tijdens het sporten echter toeneemt, kan de ademhaling drastisch veranderen.
Tijdens de oefening
Naarmate de training intensiever wordt en de behoefte van het lichaam aan verse zuurstof toeneemt, reageert de ventilatiesnelheid dienovereenkomstig. De metabolische bijproducten van lichaamsbeweging worden opgebouwd als gevolg van cellulaire ademhaling, en de hoeveelheid koolstofdioxide (CO2) in het systeem neemt ook toe om als buffer te fungeren tegen deze zure bijproducten. Naarmate de concentratie CO2 toeneemt, reageert het lichaam door dieper en vaker te ademen om de CO2 te verdrijven. Werkende spieren vereisen ook verse zuurstof. De ademhalingssnelheid neemt ook toe om de afgifte van zuurstof aan de bloedstroom te vergemakkelijken, waar het vervolgens naar de werkende spieren wordt getransporteerd.
Verbeteringen op lange termijn
Met voortdurende duurtraining wordt het lichaam efficiënter in het gebruik van zuurstof, en wordt het lichaam ook metabole bijproducten verwijderd. Werkende spieren worden bedreven in het extraheren van verse zuurstof uit bloed. Het longsysteem past zich ook aan en verbetert zijn vermogen om zuurstof uit de lucht naar de bloedstroom over te brengen en kooldioxide af te voeren. Als gevolg hiervan neemt de ademhalingssnelheid tijdens inspanning af met voortgezette cardiovasculaire training. Na verloop van tijd, en met consistente training, zul je merken dat dezelfde 1, 5 km lange run die je naar adem snakte tijdens de eerste weken van de training, veel minder kortademigheid veroorzaakte naarmate je fitter werd.
