Tenniselleboog is een verkeerde benaming. Hoewel de aandoening vaak wordt geassocieerd met tennis, is het niet exclusief voor de sport. Repetitieve bewegingen van elk type kunnen de tendinitis veroorzaken die tenniselleboog wordt genoemd. Zwemmen is een van een aantal activiteiten die tenniselleboog kan activeren. Het helpt om te weten hoe je met deze pijnlijke aandoening omgaat en in het water blijft, vooral als je van zwemmen houdt.
Definitie
Tenniselleboog is een ontsteking van de pezen aan de buitenkant van de elleboog. De formele naam is laterale epicondylitis. De pezen van de onderarm hechten zich aan het bovenbeen van de arm, de humerus. Naarmate de spier smaller wordt, zorgt dit voor een stresspunt in de structuur van de arm, waardoor tenniselleboog een potentiële aandoening wordt wanneer u de spieren in de onderarm agressief en herhaaldelijk gebruikt.
Impact van zwemmen
Het herhaaldelijk inbrengen van de arm en het gebruik van deze spieren om u in het water te voeden, kan tenniselleboog veroorzaken of verergeren. In zwemcirkels, vooral onder rugslagen, wordt de aandoening 'zwemmerselleboog' genoemd. Als u uw elleboog laat vallen wanneer u voor het eerst het water opvangt en een trek uitvoert voordat u volledig met uw arm naar beneden veegt, kan tennis of zwemmerselleboog in rugslag ontstaan.
Herstel
Het beste wat je kunt doen voor tennis of de elleboog van de zwemmer is rust, ijs, compressie en hoogte of RIJST. In combinatie met niet-steroïde ontstekingsremmers, moet u zelf herstellen. U kunt echter fysiotherapie of zelfs een operatie nodig hebben als de aandoening na maanden proberen niet is opgelost. Werk daarnaast samen met uw zwem- en tenniscoaches om eventuele gebreken in uw zwemslag of tennisschommel te identificeren om het risico op herverwonding te minimaliseren.
Naar het hart komen
Als u nog nooit de diagnose tenniselleboog heeft gehad, vraag dan uw arts om advies of dit de aandoening is waarmee u te maken krijgt. Het kan een beknelde zenuw of haarfractuur in uw arm zijn. Uw arts kan u vragen om een röntgenfoto, een elektromyografie - EMG - test of een MRI - van uw arm om deze vaak pijnlijke aandoening correct te diagnosticeren.
